Powitajmy i przytulmy się.

      Pierwsze promyki słońca wpadają przez okno i świecą mi prosto w twarz. Co robię? Odwracam się na drugi bok i śpię dalej. To przywilej braku rozsądku- tak kiedyś myślałam, teraz wiem, że to nagroda za dobrą organizację. Kiedy cały pokój jest już wypełniony słońcem, a kot nieśmiało wchodzi mi na plecy wiem, że to pora wstawać.
Poranna rutyna nie jest taka zła jak mruczy, smakuje słodkim bananem i zieloną herbatą. Lista zadań przeraża mnie swoją długością, ale wiem, że rozpiska godzinowa nie jest taka straszna. Szukajmy pozytywów, zawsze, we wszystkim i wszystkich.
      Lubię przestrzeń i brak przymusu, więc cieszę się, że wsiadam do autobusu po porannym szczycie ciesząc się wolnym, ulubionym miejscem w autobusie. Dzisiaj książkę zamieniam na podziwianie codzienności innych ludzi. Dwie babcie z bukietami tulipanów kupionymi przy bazarku gawędzą o wnuczkach, pan obok bacznie im się przygląda, ale gdy złapią się wzrokiem ucieka pod pretekstem poszukiwania biletomatu, chociaż wzrokiem. Dzisiaj wszyscy mają rumieńce, więc dziadek jest bezpieczny. Wysiadam i razem z czerwonym ludzikiem na sygnalizatorze ładujemy się słońcem. Spróbuj czasem, to bardzo przyjemne. Wystarczy, że zamkniesz oczy i odwrócisz się w stronę słońca, to lepsze niż kawa, tak sądzę.